Σαν ήμουν μικρό παιδί, ρώτησα μια
μέρα τη μάνα μου: μαμά αν κάποτε σου πουν ότι έγινε λάθος στο μαιευτήριο και
δεν είμαι παιδί σου, θα με αγαπάς το ίδιο; Εκείνη σταμάτησε να πλέκει, με
κοίταξε στην αρχή με απορία, μετά χαμογέλασε, άπλωσε το χέρι της, με χάιδεψε
στο κεφάλι και μου απάντησε, γιέ μου δεν είναι ο πόνος μιας στιγμής αλλά ο
πόνος μιας ζωής.
Πέρασαν πολλά χρόνια και απέκτησα
το πρώτο μου κουτάβι. Το είδα να μεγαλώνει μαζί μου και μοιραστήκαμε, το ίδιο
φαγητό, το ίδιο κρεβάτι τις μέρες και τις νύχτες μας. Έγινε η συντροφιά και η
παρέα μου. Χοροπήδαγε και έπαιζε και χαιρόμουν. Αρρώσταινε και αρρώσταινα και
γω. Και σαν γινόταν καλά, γινόμουν και γω μαζί του.
Και σα μεγάλωσε πολύ και το
κοίταξα μια μέρα στα μάτια, κατάλαβα πόσο θα μου λείψει αν το χάσω.
Κάπου εκεί, κατάλαβα και τα λόγια
της μάνας μου. Δεν είναι ο πόνος