Μια ανάρτηση που «δίχασε» τους φιλόζωους

Τελευταία μέρα του Αυγούστου η Ελένη Κόνη αποφάσισε να μοιραστεί με τους φίλους της στο facebook την ιστορία με τον απρόσμενο επισκέπτη που εμφανίστηκε αρχές του μήνα στο κτήμα με τα 90 αδέσποτα. Κάποιοι, άμεσα ή έμμεσα την κατέκριναν για την τελική της απόφαση, προσθέτοντας ενοχές στη λύπη που της προξένησε η όλη ιστορία.

Έζησα τα γεγονότα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Στη ζωή κρίνεις τις αντιδράσεις σου όχι στην καθημερινότητα, που είναι γνωστή, αλλά πάνω στον αιφνιδιασμό. Και δω όλα ξεκίνησαν με αιφνιδιασμό.

Πρώτες μέρες του Αυγούστου έξω από το κτήμα κυκλοφορεί ένα τεράστιο τσομπανόσκυλο μ’ ένα περίεργο κολάρο στο λαιμό, που από μακριά δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί τα γύρω χωράφια αυτή την εποχή προσφέρονται για βόσκηση και υπέθεσα πως απομακρύνθηκε από το κοπάδι. Μου φάνηκε τόσο εντυπωσιακό το σκυλί που το φωτογράφισα.

Την επομένη το πρωί πηγαίνοντας στο κτήμα- από την συνταξιοδότησή μου και μετά εκεί περνάω τον καιρό μου όλα τα πρωινά- σε χώρισμα που συνορεύει με τον δρόμο βλέπω μέσα τον σκύλο. Χωρίς απότομες κινήσεις, για να μη πανικοβληθεί, μπαίνω μέσα και προσπαθώ να τον διώξω από την τρύπα που άνοιξε κάτω από την περίφραξη (λογική σκέψη κατά τη γνώμη μου). Και κει μένω «άγαλμα». Χωρίς φόρα, πλησιάζει το συρματόπλεγμα, δίνει ώθηση με τα δυο πίσω πόδια και πηδάει στο δρόμο. Ύψος περίφραξης, με την τσιμεντένια βάση περίπου 2,50 μέτρα. Βγαίνω στο δρόμο τον κυνηγώ και απομακρύνεται. Το απόγευμα επιστροφή στο κτήμα με τη σύζυγο και ο σκύλος πάλι μέσα. Ίδιο σκηνικό και απομάκρυνση αυτή τη φορά πιο μακριά.

Το επόμενο πρωί -είναι πάλι μέσα- με βλέπει και κινείται προς την περίφραξη. Τον σφυρίζω και τον μιλάω από μακρινή απόσταση. Σταματάει, γυρίζει προς το μέρος μου και κουνάει την ουρά. Καταλαβαίνω ότι έχω να κάνω με κάτι πρωτόγνωρο. Μπαίνω μέσα, είμαι και μόνος, και περνάνε από το μυαλό μου χίλιες σκέψεις για τις πιθανές αντιδράσεις του. Μόλις τον πλησιάζω ξαπλώνει στα πόδια μου και κουνάει την ουρά. Απομακρύνομαι, τον φωνάζω και έρχεται βάζοντας το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια μου. Εκεί είδα το λαμαρινιένο κολάρο του, που πήγα να το πιάσω και τραυματίστηκα ελαφρά στο χέρι γιατί δεν ήξερα ότι κόβει σαν ξυράφι. Είναι από αυτά που τα βάζουν για να προστατεύονται από επίθεση λύκου. 

     Στις επόμενες επισκέψεις σταθερά μέσα στο κτήμα ο Άργος (έτσι τον ονόμασε η Ελένη Κόνη). Είναι φιλικός, χαίρεται που μας βλέπει και μεις αισθανόμαστε δέος με την παρουσία του γίγαντα. Το κολάρο έπρεπε να αφαιρεθεί γιατί μπορούσε να σταθεί αιτία παγίδευσής του στην κορυφή της περίφραξης αν μπλεκόταν με το αγκαθωτό σύρμα. Το ότι συνέχιζε να μπαινοβγαίνει κατά την απουσία μας τον πρόδωσε ένας τραυματισμός λίγο πάνω από το δεξί του μάτι και μια εκδορά στην δεξιά του μασχάλη. 

     Στην προσπάθειά μου να αφαιρέσω το κολάρο αυτό στάθηκε αδύνατο λόγω της πολυκαιρίας που το φορούσε, της πίεσης στο λαιμό και επειδή τα καρφιά στον τουκά είχαν σκουριάσει και δεν ελευθερώνονταν. Με μεγάλη επιφύλαξη χρησιμοποίησα μια πένσα για να το βγάλω, πράγμα που τελικά έγινε. Καταλαβαίνει ο καθένας πως το σκυλί ταλαιπωρήθηκε από έναν σχετικά άγνωστό του, παρόλα αυτά δεν αντέδρασε καθόλου και έδειξε αρκετά ευδιάθετος μετά την απελευθέρωση του λαιμού του.

       Μέχρι εδώ, μπορώ να πω, ο προβληματισμός μας ήταν ήπιος θεωρώντας πως αυτόν τον χώρο διάλεξε μόνος του και με κάποια μέτρα ενίσχυσης της προστασίας θα τον φιλοξενούσαμε εκεί. Ο Άργος όμως θέλησε να μας αποδείξει πως γι αυτόν δεν υπάρχουν σύνορα και περιφράξεις. Δύο με τρεις μέρες μετά τον εντοπίζουμε σε χώρο με μικρόσωμα σκυλιά και πύλη εισόδου μια από τις εξώπορτες του κτήματος, η οποία ναι μεν είναι χαμηλότερη από την περίφραξη αλλά καταλήγει σε λόγχες! Με κίνδυνο να σουβλισθεί μπαινοέβγαινε όποτε ήθελε. Και δω η συμπεριφορά του άκρως φιλική. 

     Ναι αλλά στη συνέχεια υπάρχουν χώροι με μεγαλόσωμα, αλλά γέρικα αρσενικά που αν έμπαινε εκεί, ίσως αυτός δεν θα είχε όρεξη για καυγάδες, αλλά οι άλλοι θα του επιτίθεντο γιατί θα υπερασπιζόταν τον χώρο τους, στον οποίο ζουν 8, 10 ή και 12 χρόνια. Τότε δεν χρειάζονται υποθέσεις, θα μαζεύαμε πτώματα και ίσως να άλλαζε και η συμπεριφορά του.

Αυθόρμητα στην σκέψη μας ήρθε το δέσιμο. Για πρώτη φορά στα 21 χρόνια του κτήματος, θα δέναμε σκυλί. Αγοράσαμε τα απαραίτητα σύνεργα και βρήκαμε το μέρος που θα τον δέναμε. Αφού σταθεροποιήσαμε την αλυσίδα και βάλαμε δίπλα ένα από τα μεγάλα σκυλόσπιτα που έχουμε, πήγα να του περάσω την αλυσίδα στο λαιμό. Αυτό το σκυλί που την δεύτερη ή τρίτη μέρα υπέμεινε την ταλαιπωρία να του βγάλω το κολάρο, δεν δεχόταν μετά από τρεις εβδομάδες να πλησιάσει η αλυσίδα στον λαιμό του. Από δω και πέρα ήμουν κάθετος πως ο Άργος έπρεπε να φύγει από το κτήμα. Ξυπνούσα το πρωί και αισθανόμουνα ότι κάτι κακό θα μου συμβεί. Πήγαινα στο κτήμα, τον έβλεπα ήρεμο, ησύχαζα. Το βράδι πάλι οι σκέψεις στο κτήμα. Θα μπεί σε άλλο χώρο, θα περάσει κάποιος απέξω και θα τον ερεθίσει, μη γνωρίζοντας το πόσο εύκολα πηδάει την πόρτα; Όλα αυτά συν το δέσιμο που άρχισε να αισθάνεται η Ελένη Κόνη δεν προδιέγραφαν καλό μέλλον.

Με το να τον δώσω σε κτηνοτρόφο δεν αποποιήθηκα ευθύνες, προστάτευσα τα υπόλοιπα ζώα του κτήματος, ίσως και κακοπροαίρετους περαστικούς. Και τότε η κατακραυγή φιλόζωων και μη θα είχε και κάποια βάση.  

Βέβαια θα μου πείτε, όπως αρκετοί είπαν, μα αφού είναι φιλικό γιατί αποφάσισες να φύγει; Εγώ θα τους απαντήσω: Σκυλί με τον χαρακτήρα του Άργου σίγουρα και δεν έχω συναντήσει. Κάποια άλλα, τόσο φιλικά μπορεί να ήταν ή γιατί φοβόταν ή γιατί κάπου μειονεκτούσαν και είχαν την ανάγκη του ανθρώπου. Ο Άργος είναι άρχοντας, είναι πανίσχυρος και το ξέρει. Αλλά είναι και ελεύθερος και κάνει αυτό που αυτός θέλει. Γι αυτό η φιλία του είναι ανεκτίμητη. Ελπίζω, αφού δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, ότι βρίσκεται στον φυσικό του χώρο ευτυχισμένος. Εξάλλου 90 άλλοι «Άργοι» περιμένουν την καθημερινή φροντίδα της Ελένη Κόνη

Γιάννης